[BTSR]: บทเพลงแห่งหิมะ

Chapter 1: หิมะแรกแห่งรัก

ในหมู่บ้านเงียบสงบแห่งนี้ มีหญิงสาวชื่อ “มิลิน” ผู้รักในเสียงเพลงและการเล่นเครื่องดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ ทุก ๆ เช้าจะเห็นเธอเดินออกมาพร้อมกับพิณไม้เก่า ๆ ไปยังลานหิมะกลางหมู่บ้าน ที่นั่นเธอมักจะบรรเลงเพลงที่เธอแต่งขึ้นเอง เสียงพิณของมิลินนุ่มนวลและเต็มไปด้วยความอบอุ่นจนชาวบ้านหลายคนหยุดยืนฟังด้วยความประทับใจ

วันหนึ่ง ในวันที่หิมะแรกของฤดูหนาวตกลงมาปกคลุมทั่วทั้งหมู่บ้าน มิลินตัดสินใจแต่งบทเพลงใหม่เพื่อเฉลิมฉลอง เธอนั่งอยู่บนม้านั่งไม้ใต้ต้นสนใหญ่และเริ่มบรรเลงเสียงพิณ แต่ในขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินกับเสียงเพลง จู่ ๆ ก็มีชายหนุ่มแปลกหน้าปรากฏตัวขึ้น เขาสวมเสื้อคลุมยาวที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ และมีดวงตาสีฟ้าที่เหมือนน้ำแข็งละลาย ชายหนุ่มมองมิลินและกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า

“เพลงของเธอช่างไพเราะจนฉันอดที่จะเข้ามาฟังไม่ได้ ฉันชื่อคีริน เป็นนักเดินทางที่หลงทางมาที่นี่”

มิลินยิ้มและตอบกลับอย่างสุภาพ “ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้านของเรา ฉันชื่อมิลิน หากคุณต้องการพักผ่อน ลานหิมะนี้เป็นสถานที่ที่อบอุ่นที่สุดในหมู่บ้าน”

Chapter 2: เสียงเพลงที่พาใจใกล้

คีรินอยู่ในหมู่บ้านต่ออีกหลายวัน และทุกครั้งที่มิลินเล่นพิณ เขาจะนั่งฟังด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหล ความผูกพันระหว่างพวกเขาค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นเหมือนหิมะที่ค่อย ๆ ก่อตัวเป็นปุยหนานุ่ม ท่ามกลางความหนาวเหน็บของฤดูหนาว ทั้งสองได้แบ่งปันความฝันและความหวังต่อกัน คีรินเล่าเรื่องราวการเดินทางของเขาในเมืองต่าง ๆ ส่วนมิลินเล่าถึงความฝันที่จะให้เสียงเพลงของเธอช่วยปลอบประโลมใจผู้คน

ค่ำคืนหนึ่ง ขณะที่พวกเขานั่งมองดาวบนฟ้า มิลินได้เล่นบทเพลงที่เธอแต่งขึ้นมาใหม่ มันเป็นบทเพลงที่เธอบอกว่า “สะท้อนเสียงหัวใจของฉัน” เสียงเพลงนั้นอบอุ่นและเต็มไปด้วยความรู้สึก จนคีรินพูดออกมาด้วยความตื้นตัน

“เพลงนี้งดงามเหลือเกิน มิลิน เธอทำให้หัวใจของฉันอบอุ่นราวกับว่าฤดูหนาวนี้ไม่มีความหนาวอีกต่อไป”

Chapter 3: บทเพลงที่ไม่มีวันลืมเลือน

เมื่อฤดูหนาวใกล้สิ้นสุด คีรินบอกมิลินว่าเขาจะต้องเดินทางต่อ มิลินแม้จะรู้สึกเศร้าแต่ก็เข้าใจ เธอได้มอบพิณไม้ของเธอให้เขา พร้อมกับกล่าวว่า

“เสียงเพลงจากพิณนี้จะอยู่กับคุณ ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน ขอให้มันเตือนคุณถึงความทรงจำที่งดงามในหมู่บ้านนี้”

คีรินรับพิณไว้ด้วยน้ำตาและสัญญาว่าเขาจะกลับมาหาเธออีกครั้ง แต่เมื่อเวลาผ่านไปหลายปี ฤดูหนาวแล้วฤดูหนาวเล่า มิลินไม่เคยเห็นคีรินกลับมาที่หมู่บ้านอีกเลย

กระนั้น บทเพลงที่มิลินบรรเลงในวันที่หิมะแรกโปรยปรายยังคงดังสะท้อนในใจของชาวบ้าน และมีบางคืนที่เงียบสงัด เสียงพิณอันไพเราะนั้นกลับดังก้องขึ้นมาในสายลมราวกับว่าคีรินกำลังบรรเลงมันจากที่ไหนสักแห่ง