[BTSR]: เจ้าห่านขี้ลืม 🦢✨

ณ หมู่บ้านเล็ก ๆ ริมแม่น้ำสายหนึ่ง มีฝูงห่านอยู่กลุ่มหนึ่ง พวกมันใช้ชีวิตอย่างสงบสุขและมีระเบียบกันดี ยกเว้นอยู่ตัวหนึ่งที่โดดเด่นและขึ้นชื่อเรื่อง “ขี้ลืม” ชื่อของมันคือ “ฮันนี่”

ฮันนี่เป็นห่านที่น่ารัก แต่มักทำเรื่องผิดพลาดอยู่เสมอเพราะความขี้ลืมของตัวเอง วันหนึ่งมันลืมไปว่าตัวเองกำลังซ่อนข้าวโพดแสนอร่อยจากเพื่อน ๆ ผลสุดท้ายก็ลืมสถานที่ที่ตัวเองซ่อนไว้เสียเอง หรือบางวันมันก็ลืมทางกลับรัง ต้องให้เพื่อน ๆ ออกตามหาแล้วพากลับบ้าน

เช้าวันหนึ่ง ขณะที่แสงแดดอุ่น ๆ ส่องมาถึงริมฝั่งแม่น้ำ ฮันนี่ตื่นมาพร้อมแผนสำคัญ มันประกาศกับเพื่อน ๆ ในฝูงว่า:
“วันนี้ฉันจะไปเก็บลูกเบอร์รี่ที่ป่าใหญ่! ใครอยากไปกับฉันบ้าง?”

แต่แทนที่เพื่อน ๆ จะตอบกลับด้วยความตื่นเต้น พวกมันหัวเราะแล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า:
“ฮันนี่ ขืนเจ้าลืมกลับบ้านอีก เราต้องออกไปตามหาแน่ ๆ!”

ฮันนี่ยิ้มแก้เขินแล้วสัญญาว่า:
“คราวนี้ฉันจะจำทุกอย่างให้ได้! สัญญาเลย!”

ฮันนี่ออกเดินทางไปยังป่าใหญ่ มันมีกระเป๋าใบเล็กใส่เสบียงและขวดน้ำไว้พร้อม ขณะเดินทางมันเจอฝูงผึ้งที่กำลังเก็บน้ำหวาน ฮันนี่ชวนคุยจนเพลินไปพักหนึ่ง แล้วลืมไปว่ากำลังจะไปเก็บเบอร์รี่

“อ๊ะ! เราต้องไปเก็บเบอร์รี่นี่นา!” มันร้องลั่น แล้วรีบเดินต่อ

พอมาถึงป่าใหญ่ ฮันนี่เจอพุ่มเบอร์รี่สีแดงสดใส มันเริ่มเก็บเบอร์รี่ใส่กระเป๋าอย่างตั้งใจ แต่พอเก็บไปได้ครึ่งหนึ่ง ฮันนี่ก็เริ่มหิว มันจึงตัดสินใจพักกินข้าวที่นำติดตัวมา

แต่เดี๋ยวก่อน… ข้าวอยู่ไหนนะ?
ฮันนี่ลืมไปว่าตัวเองวางกระเป๋าเสบียงไว้ตรงไหน!

ฮันนี่เดินวนรอบป่า พยายามหากระเป๋าเสบียงของตัวเอง แต่แทนที่จะเจอกระเป๋า มันกลับเจอ… ฝูงกระรอกที่กำลังกินถั่วกันอย่างเอร็ดอร่อย ฮันนี่จึงถามว่า:
“พวกเธอเห็นกระเป๋าของฉันไหม?”

กระรอกหัวเราะแล้วตอบว่า:
“ไม่เห็นหรอก แต่ถ้าอยากได้ขนม ลองหาในพุ่มไม้นั่นสิ!”

ฮันนี่ลองเดินไปตามที่กระรอกบอก แต่กลับสะดุดรากไม้ล้มโครม! เบอร์รี่ที่เก็บไว้หล่นกระจายเต็มพื้น ฮันนี่ถอนหายใจพลางเก็บเบอร์รี่กลับมาใส่กระเป๋าใหม่ แล้วตั้งใจว่าจะกลับบ้าน

แต่… บ้านอยู่ทางไหนนะ?

ในที่สุด ฮันนี่ก็หลงทางจริง ๆ เพื่อน ๆ ในฝูงห่านต้องออกมาตามหาเสียงร้องเรียกของฮันนี่ พอเจอ มันเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง เพื่อน ๆ ขำจนปวดท้อง แล้วพากันช่วยฮันนี่ถือเบอร์รี่กลับบ้าน

“เจ้าฮันนี่ เจ้าช่างขี้ลืมจริง ๆ!” เพื่อน ๆ ห่านแซว

แต่ฮันนี่ก็ยิ้มพลางพูดว่า:
“ถึงฉันจะขี้ลืม แต่ฉันก็เก็บเบอร์รี่มาฝากพวกเธอนะ!”

ทุกตัวหัวเราะลั่นและช่วยกันแบ่งเบอร์รี่กินอย่างสนุกสนาน

ตั้งแต่วันนั้น ฮันนี่เรียนรู้ว่า ถ้าอยากให้ทุกอย่างเป็นระเบียบและไม่หลงลืม มันต้องจดบันทึกทุกอย่าง!

แม้บางครั้งมันยังลืมอยู่บ้าง แต่เพื่อน ๆ ก็รู้ว่าฮันนี่มีหัวใจที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความหวังดีเสมอ

จบบริบูรณ์