[BTSR]: เจ้ากระรอกกับถั่วรักของมัน

ในป่าใหญ่ที่มีต้นไม้สูงเสียดฟ้าจนยอดดูเหมือนแตะถึงท้องฟ้า มีเจ้ากระรอกตัวหนึ่งชื่อ “ปุยเมฆ” เจ้าปุยเมฆเป็นกระรอกที่ชอบสะสมถั่ว มันมีโพรงไม้ที่เต็มไปด้วยถั่วหลากชนิดที่มันเก็บสะสมไว้เพื่อเตรียมสำหรับฤดูหนาว

แต่สิ่งที่มันหวงแหนที่สุดในบรรดาถั่วทั้งหมดคือ “ถั่วรัก” ซึ่งเป็นถั่วสีทองอร่ามที่เจ้าปุยเมฆเก็บได้เมื่อหลายปีก่อน มันเชื่อว่าเจ้าถั่วรักนี้มีพลังวิเศษที่จะช่วยให้มันพบความสุขที่แท้จริง แต่ในหลายปีที่ผ่านมา เจ้าปุยเมฆกลับไม่เคยใช้มันเลย มันแค่เก็บถั่วรักไว้ในมุมลึกที่สุดของโพรง และคอยดูแลมันอย่างดี

วันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ เมื่อดอกไม้ในป่าบานสะพรั่ง เจ้าปุยเมฆได้พบกับกระรอกตัวเมียชื่อ “ดาวเดือน” ที่กำลังหลงทางอยู่ ดาวเดือนเป็นกระรอกที่มีขนสีเงินแวววาวสะท้อนแสงอาทิตย์ แม้จะดูอ่อนโยน แต่แววตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“เจ้ากระรอกน้อย เจ้าช่วยฉันหาทางกลับไปยังต้นไม้ของฉันได้ไหม?” ดาวเดือนถามเสียงเบา

ปุยเมฆพยักหน้า “ได้สิ ข้าจะช่วยเจ้า แต่ป่ามันกว้างใหญ่มาก เราอาจต้องใช้เวลาหลายวัน”

ปุยเมฆและดาวเดือนเดินทางด้วยกันหลายวัน พวกเขาแบ่งถั่วกินกันระหว่างทาง และเล่าเรื่องราวชีวิตของกันและกันให้ฟัง ดาวเดือนเล่าว่าเธอเคยมีโพรงไม้ที่เต็มไปด้วยถั่วเหมือนปุยเมฆ แต่เกิดพายุใหญ่จนต้นไม้ของเธอล้มลง เธอจึงออกเดินทางเพื่อหาบ้านใหม่

ปุยเมฆฟังแล้วก็รู้สึกเศร้าแทน และในใจมันก็เริ่มรู้สึกผูกพันกับดาวเดือนมากขึ้นทุกวัน

คืนหนึ่งขณะที่พวกเขานั่งพักใต้แสงจันทร์ ดาวเดือนถามปุยเมฆว่า “เจ้ามีสิ่งที่เจ้าหวงแหนที่สุดหรือไม่?”

ปุยเมฆนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบ “ข้ามีถั่วรัก มันเป็นสิ่งที่ข้าเก็บไว้มานานและไม่เคยให้ใครแตะต้อง”

ดาวเดือนยิ้ม “นั่นต้องเป็นถั่วที่พิเศษมาก เจ้าจะยอมให้ใครสักคนได้เห็นมันไหม?”

เมื่อการเดินทางใกล้สิ้นสุด พวกเขามาถึงต้นไม้ใหญ่ที่ดาวเดือนบอกว่าเป็นบ้านใหม่ของเธอ ปุยเมฆตัดสินใจกลับไปยังโพรงของมันเพื่อเอาถั่วรักมามอบให้ดาวเดือน

เมื่อปุยเมฆยื่นถั่วรักให้ ดาวเดือนดูตกใจ “เจ้าจะให้ถั่วนี้แก่ข้าจริงหรือ?”

“ใช่ ข้าเชื่อว่าถั่วรักนี้จะทำให้เจ้ามีความสุข ข้าอยากให้เจ้ามีมัน” ปุยเมฆตอบด้วยรอยยิ้ม

ดาวเดือนรับถั่วรักไว้ด้วยความซาบซึ้ง “ขอบใจเจ้ามาก ปุยเมฆ ข้าไม่เคยคิดว่าจะมีใครมอบสิ่งสำคัญเช่นนี้ให้ข้า ข้าสัญญาว่าจะดูแลมันอย่างดีที่สุด”

จากวันนั้นมา ปุยเมฆและดาวเดือนมักมาพบกันใต้ต้นไม้ใหญ่ แม้พวกเขาจะมีโพรงคนละแห่ง แต่สายใยความรักและมิตรภาพที่พวกเขามีต่อกันนั้นแน่นแฟ้นยิ่งกว่าอะไร พวกเขาเรียนรู้ว่า “ความสุขที่แท้จริงไม่ได้มาจากการครอบครองสิ่งล้ำค่า แต่จากการแบ่งปันสิ่งนั้นให้กับคนที่เรารัก”

และในป่าใหญ่ ทุกครั้งที่สายลมพัดผ่าน ก็จะได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ ของปุยเมฆและดาวเดือนที่ยังคงเล่าเรื่องราวแห่งความรักของพวกเขาให้กับธรรมชาติรอบตัวฟังอยู่เสมอ…